"Nomen Omen" Marta Kisiel

Autor: Marta Kisiel
Tytuł: Nomen Omen
Rok Wydania: 2014
Wydawnictwo: Uroboros
Kategoria: fantastyka/komedia/obyczajówka
Ilość stron: 330

Ocena: 6/10


"A cóż to takiego jest ta narodowość, jeśli nie czystym przypadkiem? Wypadkową serii zabiegów okoliczności, na które i tak nie mamy wpływu, tak jak na płeć czy kolor oczu, z którymi się rodzimy".

Macie tak czasami, że bardzo spodoba wam się pewna książka, więc co robicie? Sięgacie po następna tego samego autora, mając nadzieję, albo wręcz wiedząc już, że to ten 'jedyny' na teraz. Po przeczytaniu "Dożywocia" i "Siły Niższej", nie pozostało mi nic innego, jak zabrać się za dzieło troszkę starsze, ale również autorstwa Marty Kisiel, czyli "Nomen Omen". Pogoda za oknem tak straszna - raz wieje, raz leje a raz wszystko naraz - że jedyne czego chciałam, to lekkiej i przyjemnej fantastyki z dużą dawką dobrego humoru. Po tym, jak zakochałam się w Lichotce - Alleluja! -, przy "Nomen Omen" uśmiech na mojej twarzy zmalał prawie do minimum. Dlaczego? Zacznę od początku, czyli o czym tak naprawdę jest ta książka.

"- Siostra, gdybyś powiedziała, że widziałaś jak pływam pieskiem w rynsztoku, przebrany za Myszkę Miki i nawalony jak marabut, to pewnie bym się nie wypierał, ale po parkach na pewno się nie szwendam. Mam swoją godność".

To nie jest kontynuacja Lichotki. Salomea - dwudziestopięciolatka - nie może już znieść życia ze swoją specyficzną i bardzo dziwną rodziną. Pakuje się i wyprowadza do Wrocławia. Wynajmuję pokój w starym domu a współlokatorem okazuje się być.. Roy Keane. Dziewczyna nie poddaje się. Mimo żelaznych zasad, jakie panują w domu, powoli zaprzyjaźnia się z właścicielką. Poznaje tajemnice, które na pierwszy rzut oka wydają się być zwykłym zbiegiem okoliczności. Czy tak na serio jest? Co skrywają stare ściany domu? Jak poradzi sobie z tym Salomea?

Zacznę może od okładki. Idealnie komponuje się z Lichotką. Lekko gotyckie klimaty. Bardzo oryginalne grafiki. Natomiast co do treści tylnej okładki. Tył książki oznajmia nam, że w dziele znajdziemy czarny humor i odrobinę romantycznego ducha. To tak samo, jakby napisać, że w "Nad Niemnem" to fantastyka XXI wieku. Uwielbiam czarny humor w dziełach, jednak tutaj jej nie ma. Jest lekki i przyjemny dowcip czy też po prostu nastrój. A co do romantyzmu - wolę się jednak nie wypowiadać. Samej fantastyki jest bardzo mało. O wiele za mało, jak na tę autorkę. Oczekiwałam czegoś więcej.

"Nie można przeżyć życia za kogoś innego, choćby nie wiem co. Nie można mu mówić, co ma robić, a czego nie, ani brać na własne barki konsekwencji cudzych czynów. Nikomu to nie wychodzi na dobre. Każdy decyduje za siebie... i tylko za siebie potem dostaje od życia po głowie."

Co do samych bohaterów, nie mogę się do nich przyczepić. Bardzo ich polubiłam. Główna bohaterka nie jest następną blondynką o kształtach idealnych, której wszystko wychodzi. Ma "lekko" zwariowaną rodzinę, przez którą nie raz wylała morze łez. Salomea jest bardzo realistyczna - w momentach, gdzie trzeba się bać, po prostu się bała i krzyczała. Nie udawała kogoś, kim nie jest. Niedaś - brat dziewczyny, jest z jednej strony leniwy a z drugiej niesamowity kombinator. Świetnie został przedstawiony jako taki pospolity student, który zajęć - a zwłaszcza kolokwium - omija szerokim łukiem.

Świat wykreowany przez Martę Kisiel, kompletnie nie różni się od naszego. Co prawda, nigdy nie byłam we Wrocławiu, ale za pomocą tej książki, mam wrażenie że przebyłam świetną wycieczkę. Dodatkowo miałam możliwość poznać to samo miasto tylko przed 1945 rokiem czyli Breslau. Historia tych, jakże już różnych miast, przedstawiona jest w sposób bardzo interesujących. Z jednej strony czułam się, jakbym siedziała przy herbacie u babci, która właśnie opowiada mi jak to wtedy było, jak się żyło. Z drugiej jakbym rozwiązywała zagadkę kryminalną, mająca miejsce bardzo dawno temu.

"Dziadunio był szuja pierwszej wody, więc prababcia postanowiła wynająć kilerów, żeby go profesjonalnie sprzątnęli. Spoko kredens, bywa i tak, łatwiej drania odstrzelić, niż dostać rozwód".

Czy polecam książkę? Mimo tylu wad - tak. To książka ciepła, pokazujące, że przeszłość, którą tak skrzętnie ukrywamy, czy tego chcemy czy też nie, zawita do naszych drzwi. Ukazuje również, że warto zaufać bliskim na ludziom, a to co nam jest obce, wcale nie musi być straszne czy złe. Nie oczekujcie fantastyki rodem z Wiedźmina czy Władcy Pierścieni. Nie jest to też książka podobna do "Dożywocia". Samej fantastyki jest tam tyle, kot napłakał. Jednak patrząc na wątek obyczajowy  - przyjemna i lekka lektura.  Dodatkowo, książka ma bardzo dużo ciekawych cytatów, które mimo częstego żartu, mówią nam prawdę prosto w między oczy. Za to właśnie cenię owe dzieło.