"Woła mnie ciemność" Agata Suchocka - Woła mnie ciemność, choć w mojej duszy wstaje nowy dzień.

Autor: Agata Suchocka
Tytuł: Woła mnie ciemność - Daję Ci wolność

Rok Wydania: 2018

Wydawnictwo: Initium
Kategoria: erotyka/romans/fantastyka

Ilość stron: 383
Ocena: 6/10

PRZEDPREMIEROWO!!

Książka zawiera treści nieodpowiednie dla niepełnoletnich oraz takie, które mogą urazić dorosłych.

Jakiś czas temu, przez przypadek, dowiedziałam się, że Initium w lutym wyda książkę, gdzie autorka połączyła fantastykę z muzyką klasyczną i z miłością..homoseksualną. W Polsce raczej nie spotyka się takiego połączenia. Nie mogłam dłużej czekać i wzięłam się za zrecenzowanie przedpremierowo! To, co mnie najbardziej urzekło, to opisy. Jednak, co dalej? Co z treścią, miłością pomiędzy dwoma mężczyznami? No tutaj.. trochę gorzej. Zacznijmy jednak wszystko po kolei. O czym opowiada dzieło?

Armagnac Jardineux wyjeżdża z Ameryki, by w Europie zdobyć dobre wykształcenie i wyszaleć się przed przejęciem rodzinnej plantacji. Kiedy jest w Europie, na ziemiach rodzinnych rozszalała się wojna secesyjna. Nie mając gdzie uciec, siedzi we Francji u swojego dziadka. Z każdym dniem jego majątek traci na wartości, aż rozumie, że po wojnie tak naprawdę nie ma już po co wracać do Ameryki. Pewnego wieczora, spotyka przystojnego mężczyznę, który proponuję mu pracę, polegającą na graniu na pianinie przed arystokratyczną publicznością. Nie mając nic do stracenia, Armagnac Jardineux przyjmuję ofertę pracy. Jak to się dla niego zakończy? Kim tak naprawdę jest tajemniczy mężczyzna? Czego dowie się chłopak o swojej rodzinie? Jakie tajemnice skrywa pudło, które pozostało po jego rodzinie?

To, co pierwsze mnie urzekło, to okładka. Wydawnictwo Initium zawsze ma piękne okładki i tym razem wyszło cudnie. Problem zaczyna się taki, że ta okładka.. mało co mówi o całym sensie tej książki. Co więcej, moje przeczucie miało 100-procentową rację — okładka przypomina historyczne erotyczne powieści. Tego najbardziej się bałam.

Co do bohaterów. Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony zostali świetnie wykreowani przez autorkę. Sposób wypowiedzi, opowiadanie historii przez nich czy to, w jaki sposób zachowywali się w różnych sytuacjach — to wszystko na plus. Teraz trochę gorzkich żali. Miałam wrażenie, że nie momentami zachowują się jak zboczeni i głupi mężczyźni. Jeżeli tylko jest okazja — nieważne gdzie i z kim, oby tylko nie uciekło na drzewo — trzeba uprawiać seks. Najlepiej brutalny. Oczywiście, nie mówię tutaj o seksie pomiędzy kobietą a mężczyzną, tylko seks między mężczyznami — jakby świat zapomniał o heteroseksualnych osobach. Oczywiście, są również fragmenty, gdzie ta biedna kobieta w trójkącie się znajduję, jednak jako dodatek, ot bita śmietana na lodach.

Sceny erotyczne. Zacznę od plusów. Wielki szacunek dla autorki, która odważyła się opisać ze smakiem sceny erotyczne homoseksualne — uważam, że to nie tak łatwe, jak nam się wydaje. Zwłaszcza że z każdej strony 'atakują' nas erotyczne książki, gdzie jednak przewyższą pary heteroseksualne. Jednak co za dużo to nie zdrowo. Momentami, miałam wrażenie, że czytam erotyka homoseksualnego. Za dużo tych scen było, co spowodowało, że kompletnie gubiłam sens dzieła. Lubię jak takie sceny są dodatkiem, smaczkiem dla czytającego. Jednak jak za dużo jest ich w książce, dzieło zaczyna mnie po prostu nudzić.

Przez te wszystkie sceny erotyczne i wieczne problemy miłosne mężczyzn, sens książki po prostu się zgubił. Brakowało mi punktu zaczepienia, czegoś, co trzymałoby w napięciu do ostatniej strony i nie pozwalało zakończyć bez — chociaż malutkiego — kaca moralnego. Czasami musiałam zrobić przerwę, by przypomnieć sobie, o co w ogóle w tej książce chodzi. Szczerze powiem, że dotąd mam.. wątpliwości. Gdyby autorka wpadła na pomysł połączenia tej historii z kryminałem, zagadką albo dobrą intrygą — inaczej patrzyłabym na to dzieło.

Świat wykreowany przez autorkę jest genialny. Z jednej strony taki realny, surowy z drugiej zaś bajeczny, arystokratyczny. Opisy krótkie, ale świetne. Tak uwielbiam czytać, jak bohaterowie opowiadają historię swojej przeszłości — że przyznam się, kilka razy je czytałam. Miałam wrażenie, że siedzę na kawce z przyjacielem, który mi po prostu opowiada swoje życie. Trzeba mieć wielki talent, żeby tak to opisać. Co więcej, opisy muzyki klasycznej, sprzętu muzycznego czy koncertów, w którym główny bohater brał udział — tutaj autorka zaszalała. Widać w tym pasję pisarki do muzyki. Mam nadzieję, że nie przepaści tego, bo to po prostu jest piękne. Narracja jest w pierwszej osobie i uważam, że nie ma się czego tutaj przyczepić.

Wszystko fajnie, jednak gdzie ta fantastyka? W świat głównego bohatera wkrada się bardzo powoli. Niby się domyślamy co i jak, ale nie mówi się tego 'na głos'. Wiemy, że to pierwszy tom serii, przez co możemy tylko domyślać się, że w następnych pewnie będzie jeszcze więcej fantastyki — a raczej powinno być. Jednak i tutaj muszę się przyczepić. Bardzo zasmuciła mnie myśl, jak wampiry — nocni łowcy — zostali wykreowani. Po pierwsze, ja naprawdę nie mam nic do wyobraźni autorki. Jednak dla mnie, dla starej książkoholiczki, wampir to wampir i koniec. Tutaj zaprezentowano nam, osoby, które nie kąsają ludzi zębami, tylko pewnym sprzętem atakują swoje ofiary. Co więcej, brakowało mi brutalności w polowaniu na ofiary. Te sceny zostały albo pominięte, albo potraktowane po macoszemu. Dodatkowo, przemiana w wampira to jakaś całkowita abstrakcja. Kompletnie nie przypadło mi do gustu. Już w "Zmierzchu" Stephenie Meyer miało to więcej sensu i smaku.

Mimo wad polecam to dzieło z kilku powodów. Po pierwsze, warto zobaczyć, jak autorka przedstawia świat muzyki z miłością homoseksualną z elementami fantastyki. Po drugie, dla pięknych opisów i ciekawych bohaterów. Po trzecie, ponieważ książkę po prostu czyta się bardzo szybko. Jednak warto pamiętać, że nie jest to książka dla każdego. Tam samo jak wydawca, twierdzę, że to dzieło dla czytelnika powyżej 18 roku życia i dla osoby tolerancyjnej.